Ben İşteyken Bebeğimle İlgilenen Kadına Mektup

Ben yokken çocuğumla ilgilenen sevgili kadın,

Umarım bu mektup eline sorunsuz bir şekilde ulaşmıştır ve umarım şu anda aile ve arkadaşlarınla birliktesindir. En içten duygularımla, sana sağlık ve mutluluk diliyorum.

Bu sabah, bebeğimin alnından zar zor öpebildim, gülümsedim ve zar zor veda ettim.

İşler ve yorucu hayatın yaratmış olduğu baskı nedeniyle maalesef seninle oturup konuşamıyorum. Bu her zaman istediğim bir şeydi. Ancak şunu bilmeni isterim ki, seni arkadaşım olarak, hatta yakın akrabam gibi görüyorum. 

Benim asıl endişem, çocuğuma yakın olacağın ve ilgi gösterdiğin halde karşılığında aynı şeyleri göremiyor oluşun. Ona değerleri içtenlikle öğreteceğine ve sevgini ondan esirgemeyeceğine eminim.

Bu mektubu size yazmamın nedeni, tanışabildiğimiz bu kısa süre zarfında dahi sizden iyi duygular almış olmam ve buna özellikle dikkat çekmek isteyişim.

Bu mektubu bu şekilde göndermemin sebebi ise, bütün içtenliğimle kalbimi sana açmak ve dürüst olmak. Belki de dürüstlükten de fazla, bu şekilde kişisel bir bağ kurabileceğimize inanıyorum.

Şu anda bütün duygularımı dürüstçe ifade ettiğimi belirterek bir şey itiraf etmek istiyorum. Seni sabahları çocuğumla gördüğümde içimi bir korku kaplamakta. Sen ona sarıldığın, onu öptüğün zaman ya da uyuyorken kucağına alıp ilgi gösterdiğin zamanlarda içten içe korkuyorum.

Her öğlen eve geldiğim zaman senin bebeğimin üstüne titrediğini ve ona güzel şekilde baktığını görebiliyorum. Bu bahsetmiş olduğum korkunun nedeni ise, bir gün bebeğim büyüdüğünde birdenbire benimle kalmak yerine seninle kalmak isteyeceğini düşünmem. 

Biliyorum bu satırları okuduğun zaman bu halime gülebilirsin. Anneler bu tür şeyler karşısında ne yazık ki böyledir; bilirsin. Ne halde olduğumu anlayacağını düşünüyorum.

Bu mektubun, sana hissettiğim bu kıskançlığı, sana anlatmasını istiyorum. Ona sarıldığın anları, bakıştığınız zamanları ve birlikte oyun oynayarak harcadığınız  değerli dakikaları kıskanıyorum.

Ancak bu mektupta yazmam gereken bir şey var ki; o da, bebeğime gösterdiğin sevgiden ve emekten dolayı seni takdir ediyorum. Tabir yerindeyse, çocuğuma bir anne oluyorsun ve bunu yapabilmek için çok zahmet çekiyorsun.

Aslında bunları söylememin nedenlerinden birisi de şu; dün gece çocuğum yatmadan önce bana şöyle bir şey söyledi. Daha önceden bilmiyordum.

Bu mektubu lütfen yanlış anlama. Sana bu anneler günü için kalbimden gelen bir iltifatta bulunmak istiyorum. 

Biliyorum ki tabiat henüz senin bir bebek sahibi olmana izin vermemiş.

Bebeğin olsun olmasın, görüyorum ki birçok küçük çocuğa şefkatle kollarını açmış durumdasın ve himayendeki çocuklardan birisi de benim kendi çocuğum. Bunun böyle olmasından da çok memnunum.

Senin ortaya koyduğun emekten ve ilgiden çocuğum o kadar mutlu ki… Aslında bu ilgiyi çocuğun annesi göstermeli, biliyorum. Ancak evin geçimini sağlamak için çeşitli fedakarlıklar sebebiyle bazen ne yapmamız gerektiğini unutur haldeyiz.

Bilirsin ki, çocuklar eğer yeni bir maceraya atılmak istiyorlarsa, ilk sözleri “anne” olur.

Anne olup olmadığın gerçekten hiç önemli değil. Anneler günü’nde hediye verilmesi ve teşekkür edilmesi gereken kişinin sen olduğuna inanıyorum. Bunu gerçekten hak ediyorsun.

Son olarak, senin ve çocuğum için beslediğim sevgi ve minnet duygularını bilmeni çok isterim. Onu mutlu edebilmek, onu sevebilmek ve koruyabilmek istiyorum. Hayatta yapacağı her şeyi ona öğretmek istiyorum.

Kendi çocuğundan ayırmayarak, ona baktığın için çok teşekkür ederim. Kendi yolunu bulmasında yardımcı olduğun için ve yol gösterdiğin için özellikle teşekkür ederim.

Umarım hayat da seni kendi çocuğunla ödüllendirir. Böylelikle sen de anne olmanın ne kadar değişik şeyler hissettirebileceğini tecrübe edersin. 

Ancak şimdilik seni sadece kutlayabilirim. Senin için en iyisini dileyerek bu çiçekleri bırakıyorum.

Benim çocuğuma olduğun gibi, başka çocuklara da sevgini benzer şekillerde gösterdiğini görmek beni mutlu eder. 

Sana güzel bir gün ve  hayatın boyunca iyi şanslar dilerim.

Teşekkürler, tekrardan.

Bir anne.